DAGEN ZONDER VLEES
Doe mee met deze actie en eet enkele dagen geen vlees!
Je kan je ook aanmelden bij onze groep, de naam is: "Niet vegetarisch, wel bewust."
Het opzet is simpel:
40 dagen minder vlees en vis eten.
En dat met zo veel mogelijk mensen.
Om collectief stil te staan bij de impact van onze voedingsgewoontes op het milieu. Omdat we met z'n allen te veel en te gemakkelijk vlees en vis consumeren en dat dit gezien de stijgende wereldbevolking niet langer houdbaar is.
DZV is een actie voor en door vleeseters. Een gezamenlijke uitdaging om te beseffen dat minder ook kan, en zo ook op langere termijn onze ecologische impact te verkleinen.
Het spel speelt zich af in de vastenperiode: van 22/2 tot 7/4. Elke vegetarische dag bespaart dan 11m2 op je ecologische voetafdruk. Meld je hierboven aan en volg je score op de voet!
Of doe mee als groep. Met je vrienden, je gezin, je klas, je collega's. Vergelijk je scores en bespaar samen zoveel mogelijk vierkante meters.
Elke dag telt. Want de grote DZV-teller rekent élke bijdrage mee. Hoeveel hectaren besparen we met z'n allen?
Schrijf je hier in: http://www.dagenzondervlees.be
Hier kan je aangeven welke dagen van de vastenperiode die vandaag begint je geen vlees at.
Kijk ook eens naar het filmpje, dan weet je hoeveel effect vlees eten heeft, hoeveel graan of soja en water... nodig is voor 1kg vlees...
Hiervoor worden dagelijks bomen gekapt om plaats te maken voor landbouwgrond.
Wil je hier graag uw steentje aan bijdragen om de ontbossing te stoppen?
Doe mee met deze actie en eet enkele dagen geen vlees!
Je kan je ook aanmelden bij onze groep, de naam is: "Niet vegetarisch, wel bewust."
Daag jezelf uit om 40 dagen minder (tot geen) vlees&vis te eten. Draag zo bij aan de collectieve besparing op onze ecologische voetafdruk!
Dagen Zonder Vlees is een campagne van Alexia Leysen (23j), studente Theaterregie aan de Toneelacademie Maastricht. In 2011 lanceerde ze via Facebook de oproep om samen met haar vegetarisch te vasten. Duizenden Vlamingen gingen de uitdaging aan.
Overtuigd van de kracht en het belang van deze specifieke actie zet ze dit jaar alles in om nog veel meer mensen te bereiken.
Met dank aan het Daronet-team voor de website, aan Malko Van Den Borre en Pieter-Jan Claessens voor het promospotje, en aan Charlotte De Somviele, Ben Spruyt en Thomas Vandelanotte voor verdere hulp. En dank aan iedereen die (online) de boodschap mee heeft verspreid!
DZV is een actie die over het algemeen niet zonder gevolgen blijft voor haar deelnemers.
Vorig jaar getuigden vele deelnemers van besef dat:
dat ze vroeger veel meer vlees aten dan ze er bij stil stonden
dat het veel gemakkelijker bleek dan verwacht om geen/minder vlees te eten
dat de vegetarische keuken heel wat te bieden heeft (velen hebben nieuwe ingrediënten en recepten ontdekt)
dat ze zich er lichamelijk en mentaal goed bij voelden (dat een goed vegetarische voedingspatroon ook echt gezond kan zijn)
dat ze hier graag verder mee willen gaan (effect op langere termijn)
woensdag 22 februari 2012
woensdag 15 februari 2012
Graag nodig ik je uit om je in te zetten en mee te werken aan onze wereld.
Wat kunnen wij doen om iets te veranderen aan deze wereld?
We kunnen onszelf deze vraag al eens stellen, en velen zullen dat ook al gedaan hebben.
Meer dan eens horen we ook het antwoord, we zijn te klein, we kunnen er niets aan doen...
Nu laat ons er van uitgaan dat we niet te klein zijn.
Dat onze stem wel degelijk gehoord kan worden.
Maar daarvoor moeten we natuurlijk wel de tijd nemen.
De tijd om ons te informeren over wat er op het programma staat, wat er te gebeuren staat.
De tijd nemen om een mening te vormen over deze actualiteiten en plannen van anderen.
Wat als we allemaal 2 keer een half uur per week de tijd zouden nemen om ons te informeren.
Wat als we die tijd besteden om te zien hoe veel mensen zich reeds inzetten om hun steentje bij te dragen aan een wereld waarvan zij geloven dat het de moeite waard is.
Het is tenslotte ook onze wereld.
Laat ons onszelf niet hulpeloos verklaren.
Laat ons opstaan, en meewerken aan de wereld.
Het is het belangrijkste wat we kunnen doen om onze toekomst en die van onze wereld te verzekeren.
Werk mee aan een wereld waarin jij kan geloven.
Daar nodig ik je toe uit.
Graag zie ik je bij de mensen die zich inzetten voor zichzelf en onze wereld.
Het moeten helemaal geen grote dingen te zijn die we doen.
Als we praten met de buren, als we nadenken over wat we kopen, als we nadenken over wat we weggooien, als we een petitie tekenen omdat we vinden dat dit is wat juist is...
Dat zijn dingen die we kunnen doen.
Als we onszelf dit kunnen vragen dan kunnen we er ook anderen over aanspreken.
Tenslotte wil ik jullie meteen een kans geven om iets te doen:
Momenteel is er een petitie tegen het bouwen van een dam.
Kijk even op deze link en als je denkt dat je de petitie wil tekenen, doe dat dan!
https://secure.avaaz.org/en/amazon_under_threat/?fpla
Hier vind je bovendien wekelijks interessante petities die je zou kunnen lezen om te zien of je daar je naam onder wil zetten...
Bovendien zijn jullie uitgenodigd te reageren op mijn blog of me te mailen, info@lifa.nu
We kunnen onszelf deze vraag al eens stellen, en velen zullen dat ook al gedaan hebben.
Meer dan eens horen we ook het antwoord, we zijn te klein, we kunnen er niets aan doen...
Nu laat ons er van uitgaan dat we niet te klein zijn.
Dat onze stem wel degelijk gehoord kan worden.
Maar daarvoor moeten we natuurlijk wel de tijd nemen.
De tijd om ons te informeren over wat er op het programma staat, wat er te gebeuren staat.
De tijd nemen om een mening te vormen over deze actualiteiten en plannen van anderen.
Wat als we allemaal 2 keer een half uur per week de tijd zouden nemen om ons te informeren.
Wat als we die tijd besteden om te zien hoe veel mensen zich reeds inzetten om hun steentje bij te dragen aan een wereld waarvan zij geloven dat het de moeite waard is.
Het is tenslotte ook onze wereld.
Laat ons onszelf niet hulpeloos verklaren.
Laat ons opstaan, en meewerken aan de wereld.
Het is het belangrijkste wat we kunnen doen om onze toekomst en die van onze wereld te verzekeren.
Werk mee aan een wereld waarin jij kan geloven.
Daar nodig ik je toe uit.
Graag zie ik je bij de mensen die zich inzetten voor zichzelf en onze wereld.
Het moeten helemaal geen grote dingen te zijn die we doen.
Als we praten met de buren, als we nadenken over wat we kopen, als we nadenken over wat we weggooien, als we een petitie tekenen omdat we vinden dat dit is wat juist is...
Dat zijn dingen die we kunnen doen.
Als we onszelf dit kunnen vragen dan kunnen we er ook anderen over aanspreken.
Tenslotte wil ik jullie meteen een kans geven om iets te doen:
Momenteel is er een petitie tegen het bouwen van een dam.
Kijk even op deze link en als je denkt dat je de petitie wil tekenen, doe dat dan!
https://secure.avaaz.org/en/amazon_under_threat/?fpla
Hier vind je bovendien wekelijks interessante petities die je zou kunnen lezen om te zien of je daar je naam onder wil zetten...
Bovendien zijn jullie uitgenodigd te reageren op mijn blog of me te mailen, info@lifa.nu
zaterdag 11 februari 2012
Waasmont wandeling morgen 12 februari 14u30
Hoi, ik heb met enkele vrienden afgesproken om te gaan wandelen morgen.
We hebben Waasmont uitgekozen bij Landen als decor.
Als jullie zin hebben in een mooie wandeling en interesse hebben om mee te komen, dat kan.
Wij hebben afgesproken om 14 uur aan het station in Landen.
Foto: G. Wemans
Dit is een mooi decor om lekker warm aangekleed te verkennen, het is een goede kans om een frisse neus te halen, tijd te nemen voor jezelf en om in het nu te leven en mensen te ontmoeten die ook in het nu willen leven. Luister naar jezelf, leef zo goed mogelijk in harmonie met je zelf en de natuur.
Onder andere deze tumulus willen we gaan zien:
De tumulus (?) "Plattetombe" te Waasmont
Deze reusachtige tumulus (?) ligt op de grens met Racour. De ovale heuvel heeft de volgende afmetingen:
lengte: 77 m
breedte: 59 m
omtrek: 228 m
oppervlakte: 36 are
hoogste punt: 15 m
volume: 36000 m³
Deze tumulus (?) werd geklasseerd als monument en landschap bij het KB van 28/3/1979.
Als je zelf je weg vind of later Waasmont eens wil verkennen geef ik je hier enkele interessante sites.
http://www.ghklanden.be/tumuli.htm
http://www.toerismevlaamsbrabant.be
We hebben Waasmont uitgekozen bij Landen als decor.
Wij hebben afgesproken om 14 uur aan het station in Landen.
Foto: G. Wemans
Dit is een mooi decor om lekker warm aangekleed te verkennen, het is een goede kans om een frisse neus te halen, tijd te nemen voor jezelf en om in het nu te leven en mensen te ontmoeten die ook in het nu willen leven. Luister naar jezelf, leef zo goed mogelijk in harmonie met je zelf en de natuur.
Onder andere deze tumulus willen we gaan zien:
De tumulus (?) "Plattetombe" te Waasmont
Deze reusachtige tumulus (?) ligt op de grens met Racour. De ovale heuvel heeft de volgende afmetingen:
lengte: 77 m
breedte: 59 m
omtrek: 228 m
oppervlakte: 36 are
hoogste punt: 15 m
volume: 36000 m³
Deze tumulus (?) werd geklasseerd als monument en landschap bij het KB van 28/3/1979.
Als je zelf je weg vind of later Waasmont eens wil verkennen geef ik je hier enkele interessante sites.
http://www.ghklanden.be/tumuli.htm
http://www.toerismevlaamsbrabant.be
woensdag 8 februari 2012
Een gif dat het slechtste in ons naar boven haalt ESSAY. Paul Verhaeghe over het neoliberalisme
Een gif dat het slechtste in ons naar boven haalt
ESSAY. Paul Verhaeghe over het neoliberalisme
zaterdag 04 februari 2012, 03u00 Auteur: Paul Verhaeghe
bron De Standaard essay van Paul Verhaeghe
Het neoliberalisme is onze enige realiteit geworden. Paul Verhaeghe, klinisch psycholoog en psychoanalyticus aan de UGent, kan er weinig fraais in ontdekken.
Niet zo lang geleden werd de maatschappij bepaald door vier dimensies: politiek, religie, economie en cultuur. Vandaag is er maar één: het neoliberalisme. Het bepaalt niet alleen de economie, maar ook de zorgsector, het onderwijs, het onderzoek en de media en ondertussen zelfs onze identiteit. Vandaar het idee dat dit het einde van de geschiedenis zou zijn, het punt waar we alle ideologieën kunnen opdoeken omdat het neoliberalisme zich aandient als aansluitend bij de mens 'zoals hij is'. Egoïstisch en corrupt, zo luidt het, enkel uit op eigen genot en altijd in concurrentie met de ander - survival of the fittest, weet je wel? Wie daar anders over denkt, is naïef. Get real, dat is het ironische bevel. Dezelfde ironie ligt in de zogenaamde realpolitik, ironie omdat een dergelijke politiek de realiteit waarbij ze pretendeert te vertrekken, gemaakt heeft. 'There is no such a thing as society', de slogan van Margaret Thatcher, is dertig jaar na datum overtuigend gerealiseerd.
Het is van belang dat we dit beseffen: het belangrijkste product van het neoliberalisme is onze realiteit. En die ziet er als volgt uit.
Een falende economie, en laat dat nu net het domein zijn waar het zou moeten werken. Een vrije markt zou ons betere en goedkopere producten en diensten opleveren. De realiteit is exact het omgekeerde. Nogal wat onderzoek toont aan dat een meer egalitair gerichte economie zowel productiever als efficiënter is. Het Rijnlands model is stukken beter dan het Angelsaksische dat een spectaculaire stijging van ongelijkheid veroorzaakt heeft.
Een maatschappelijke ramp. In dertig jaar tijd zijn de inkomensverschillen in Groot-Brittannië spectaculair gestegen, zodat de middenklasse aan het verdwijnen is. Sociologisch onderzoek toont aan dat er een perfecte correlatie bestaat tussen de inkomensverschillen en alle belangrijke gezondheidsparameters. Hoe groter de inkomensverschillen, des te meer mentale stoornissen, tienerzwangerschappen, agressie, criminaliteit, drugsgebruik; des te lager de levensverwachting, lichamelijke gezondheid, onderwijsresultaten, sociale mobiliteit en ruimer, de gevoelens van veiligheid en geluk. En toch blijven we gebiologeerd kijken in de Angelsaksische lichtbak die alles daarbuiten in duisternis hult.
Een psychologisch gif dat het slechtste in ons naar boven haalt. De financiële gevechten tussen de eurolanden illustreren wat het met mensen doet. Solidariteit wordt een kostbare luxe en moet de plaats ruimen voor tijdelijke coalities met als voornaamste zorg dat men er meer winst uit haalt dan de anderen. Diepgaande sociale banden met collega's zijn daardoor uitgesloten, een emotionele betrokkenheid bij het werk zelf is er nog nauwelijks en al helemaal niet meer bij het bedrijf. Pesten was vroeger een probleem op de scholen, nu is het volop aanwezig op de werkvloer, als een typisch symptoom van onmacht. Onderhuids leeft er angst, van faalangst tot ruimere sociale angst.
Zelfrespect
Een daling in autonomie en een groeiende afhankelijkheid van steeds verschuivende normen veroorzaken wat R. Sennett een infantilisering van de werknemers noemt. Volwassen mensen vertonen kinderlijke woedeaanvallen, zijn jaloers voor trivialiteiten, deinzen niet terug voor bedrog, koesteren leedvermaak en kleinzielige wraakgevoelens. Nog belangrijker is de aantasting van het zelfrespect. Dit hangt af van de erkenning die men krijgt van de ander, dat is de les die van Hegel tot Lacan doorklinkt. Ongeweten verwoordt Sennett hetzelfde wanneer hij deze vraag in de mond van de huidige werknemer legt: Who needs me? Voor een groeiende groep is het antwoord: niemand. Je telt enkel mee als je succes hebt.
Dat is de boodschap die onze kinderen op school horen. Niet zo lang geleden was het de bedoeling kritische burgers af te leveren die via hun persoonlijke ontwikkeling konden bijdragen tot een betere maatschappij. Dat idee klinkt vandaag ongelooflijk wollig. Universiteiten, dat zijn toch kennisbedrijven die competenties moeten ontwikkelen bij hun studenten zodat ze regelrecht in het bedrijfsleven kunnen stappen? Recentelijk nog deed een aantal prominenten heel concrete voorstellen: verhoog het inschrijvingsgeld voor alle opleidingen die niet aansluiten bij het bedrijfsleven, verlaag het voor wat wel rendeert; wie toch kiest voor een niet-rendabele opleiding, die moet bestraft worden. Dat daartegen nauwelijks protest komt, toont hoe de neoliberale realityshow het gewone leven en dus ook het onderwijs dirigeert.
Ook hier is het nodig de geschiedenis te kennen. De twintigste eeuw leerde dat elke dictatuur het onderwijs aangrijpt om kinderen te indoctrineren. Als reactie daartegen werd de school zoveel mogelijk waardenvrij gemaakt en in dit pedagogisch vacuüm vond het competentiemodel zijn voedingsbodem. De aanvankelijke doelstellingen zijn nobel: laten we uitgaan van vaardigheden die belangrijk zijn in het beroepsleven, zodat jonge mensen alle kansen krijgen om hun eigen weg te banen, los van religieuze en ideologische poespas. Al snel kwam er een betekenisuitbreiding, van praktische competenties (talenkennis) naar persoonlijkheidskenmerken (flexibel zijn), en uiteindelijk naar de persoonlijkheid als dusdanig (de mens als manager van het eigen leven). De link met het neoliberalisme blijkt uit zinnetjes zoals: kennis is menselijk kapitaal; competenties vormen een kapitaal dat geïnvesteerd moet worden; leren is een langetermijninvestering.
Het doel heet zelfmanagement: jongeren moeten zichzelf beschouwen als een bedrijf, waarbij vaardigheden een economisch belang hebben ter verhoging van hun marktwaarde. Daarmee heeft het competentieonderwijs de neoliberale ideologie ten volle geïmplementeerd in de geest van onze jeugd. Waarom zijn we dan verwonderd als hun eerste vraag luidt: wat brengt het op? Voor mij? Hun nieuwe norm heet effectiviteit, het doel is materiële winst, de daarbij behorende deugd hebzucht. De onvermijdelijke keerzijde hiervan is een groeiende groep die zich mislukt voelt, vaak vanaf de leeftijd van tien jaar. 'Loser!', is het voornaamste scheldwoord op de speelplaats. Sommige van die losers komen in opstand, maar het merendeel wordt sociaal angstig, gedraagt zich autistiform, is depressief, en nagenoeg altijd hyperconsumerend.
Zelfverwonding
Zymunt Bauman vat de paradox van onze tijd mooi samen: 'Nooit waren we zo vrij. Nooit voelden we ons zo machteloos'. Overal hoor je klachten tegen 'het systeem', niemand krijgt het te pakken. De stakingen van de vorige eeuw hadden effect omdat er een duidelijke vijand was: de patrons. Die zijn verdwenen, in de plaats daarvan zijn er ratingbureaus en aandeelhouders. Psychoanalytisch beschouwd is staking vergelijkbaar met zelfverwonding - de patiënt die alle greep op zijn leven verloren is, kerft dan maar in het eigen vel. Morgen gaat alles weer zijn gewone gang, met dien verstande dat de patiënt nog wat meer patiënt geworden is. De hamvraag luidt: hoe dit anonieme systeem aanpakken? Het toverwoord daarbij is inlevering.
Eerst en vooral op het macro-economische vlak. Nogal wat specialisten zijn het eens. Splits spaarbanken volledig van beleggingsbanken. Belast inkomsten uit arbeid zo laag mogelijk, uit beleggingen zo hoog mogelijk. Beperk inkomensongelijkheid tot normale proporties. Zorg voor een transparante vennootschapsbelasting. Dezelfde specialisten spreken over een verziekte politiek die niet in staat is beslissingen te nemen en alle heil van elders verwacht. Dat elders is er niet. In plaats van de huidige grijze muizen hebben we dringend nood aan verschillend gekleurde politieke partijen die elk hun ideologie naar voren schuiven in democratische concurrentie met andere ideologieën. Op dat vlak volg ik De Gaulle: 'La politique ne se fait pas à la corbeille'. Dat er ingeleverd moet worden, is duidelijk - in het Westen leven wij ver boven onze stand. Maar die inlevering moet de maatschappij ten goede komen, niet de economie. Als deze zin u verrast, dan moet u vooral verrast zijn over uzelf.
Vervolgens het individuele vlak. De vorige oplossing sluit aan bij een intieme overtuiging: het is de schuld van De Ander. Begrijp: die ander (de profiterende werkloze, de graaiende bankier) moet veranderen en alles komt goed. Helaas krijgen we die ander niet te pakken, vandaar dat we wild om ons heen slaan en vervolgens terug depressief in een hoekje wegzakken. Daarmee zijn we het perfecte spiegelbeeld van de beurs: ofwel ADHD-opverend, ofwel depressief in elkaar zakkend. En in beide gevallen ervan overtuigd dat er een magische pil is die ons zonder eigen inspanning zal genezen. Niet dus. Ondertussen zijn wij allemaal neoliberaal, in ons denken en in ons gedrag, en het is vooral daar dat er een grondige verandering moet gebeuren.
Wij zijn alleen maar consumenten, we moeten opnieuw burger worden. Dat zal een grondige inlevering vragen bij voorkeur samen met de uitbouw van een nieuwe ethiek. Die kan best aansluiten bij de hedendaagse individualisering, met als sleutelbegrip de zorg voor zichzelf. Niet in de prestatiegedreven consumentenbetekenis van het woord, wel in de klassieke zin. Een dergelijke zorg komt steevast neer op matiging en moed, waardoor men geen slaaf is van het eigen lichaam noch van de ander, laat staan van de hedendaagse verplichting tot depressief genot. Op dat vlak inleveren betekent kiezen voor het goede leven, ook voor de anderen, want een dergelijke zorg voor zichzelf is een stevige basis voor burgerschap.
Dit is een verkorte versie van de keynote speech op 'We strike back', het stakingsdebat maandagavond in Gent. Meer op http://westrikeback.vooruit.be/
ESSAY. Paul Verhaeghe over het neoliberalisme
zaterdag 04 februari 2012, 03u00 Auteur: Paul Verhaeghe
bron De Standaard essay van Paul Verhaeghe
Het neoliberalisme is onze enige realiteit geworden. Paul Verhaeghe, klinisch psycholoog en psychoanalyticus aan de UGent, kan er weinig fraais in ontdekken.
Niet zo lang geleden werd de maatschappij bepaald door vier dimensies: politiek, religie, economie en cultuur. Vandaag is er maar één: het neoliberalisme. Het bepaalt niet alleen de economie, maar ook de zorgsector, het onderwijs, het onderzoek en de media en ondertussen zelfs onze identiteit. Vandaar het idee dat dit het einde van de geschiedenis zou zijn, het punt waar we alle ideologieën kunnen opdoeken omdat het neoliberalisme zich aandient als aansluitend bij de mens 'zoals hij is'. Egoïstisch en corrupt, zo luidt het, enkel uit op eigen genot en altijd in concurrentie met de ander - survival of the fittest, weet je wel? Wie daar anders over denkt, is naïef. Get real, dat is het ironische bevel. Dezelfde ironie ligt in de zogenaamde realpolitik, ironie omdat een dergelijke politiek de realiteit waarbij ze pretendeert te vertrekken, gemaakt heeft. 'There is no such a thing as society', de slogan van Margaret Thatcher, is dertig jaar na datum overtuigend gerealiseerd.
Het is van belang dat we dit beseffen: het belangrijkste product van het neoliberalisme is onze realiteit. En die ziet er als volgt uit.
Een falende economie, en laat dat nu net het domein zijn waar het zou moeten werken. Een vrije markt zou ons betere en goedkopere producten en diensten opleveren. De realiteit is exact het omgekeerde. Nogal wat onderzoek toont aan dat een meer egalitair gerichte economie zowel productiever als efficiënter is. Het Rijnlands model is stukken beter dan het Angelsaksische dat een spectaculaire stijging van ongelijkheid veroorzaakt heeft.
Een maatschappelijke ramp. In dertig jaar tijd zijn de inkomensverschillen in Groot-Brittannië spectaculair gestegen, zodat de middenklasse aan het verdwijnen is. Sociologisch onderzoek toont aan dat er een perfecte correlatie bestaat tussen de inkomensverschillen en alle belangrijke gezondheidsparameters. Hoe groter de inkomensverschillen, des te meer mentale stoornissen, tienerzwangerschappen, agressie, criminaliteit, drugsgebruik; des te lager de levensverwachting, lichamelijke gezondheid, onderwijsresultaten, sociale mobiliteit en ruimer, de gevoelens van veiligheid en geluk. En toch blijven we gebiologeerd kijken in de Angelsaksische lichtbak die alles daarbuiten in duisternis hult.
Een psychologisch gif dat het slechtste in ons naar boven haalt. De financiële gevechten tussen de eurolanden illustreren wat het met mensen doet. Solidariteit wordt een kostbare luxe en moet de plaats ruimen voor tijdelijke coalities met als voornaamste zorg dat men er meer winst uit haalt dan de anderen. Diepgaande sociale banden met collega's zijn daardoor uitgesloten, een emotionele betrokkenheid bij het werk zelf is er nog nauwelijks en al helemaal niet meer bij het bedrijf. Pesten was vroeger een probleem op de scholen, nu is het volop aanwezig op de werkvloer, als een typisch symptoom van onmacht. Onderhuids leeft er angst, van faalangst tot ruimere sociale angst.
Zelfrespect
Een daling in autonomie en een groeiende afhankelijkheid van steeds verschuivende normen veroorzaken wat R. Sennett een infantilisering van de werknemers noemt. Volwassen mensen vertonen kinderlijke woedeaanvallen, zijn jaloers voor trivialiteiten, deinzen niet terug voor bedrog, koesteren leedvermaak en kleinzielige wraakgevoelens. Nog belangrijker is de aantasting van het zelfrespect. Dit hangt af van de erkenning die men krijgt van de ander, dat is de les die van Hegel tot Lacan doorklinkt. Ongeweten verwoordt Sennett hetzelfde wanneer hij deze vraag in de mond van de huidige werknemer legt: Who needs me? Voor een groeiende groep is het antwoord: niemand. Je telt enkel mee als je succes hebt.
Dat is de boodschap die onze kinderen op school horen. Niet zo lang geleden was het de bedoeling kritische burgers af te leveren die via hun persoonlijke ontwikkeling konden bijdragen tot een betere maatschappij. Dat idee klinkt vandaag ongelooflijk wollig. Universiteiten, dat zijn toch kennisbedrijven die competenties moeten ontwikkelen bij hun studenten zodat ze regelrecht in het bedrijfsleven kunnen stappen? Recentelijk nog deed een aantal prominenten heel concrete voorstellen: verhoog het inschrijvingsgeld voor alle opleidingen die niet aansluiten bij het bedrijfsleven, verlaag het voor wat wel rendeert; wie toch kiest voor een niet-rendabele opleiding, die moet bestraft worden. Dat daartegen nauwelijks protest komt, toont hoe de neoliberale realityshow het gewone leven en dus ook het onderwijs dirigeert.
Ook hier is het nodig de geschiedenis te kennen. De twintigste eeuw leerde dat elke dictatuur het onderwijs aangrijpt om kinderen te indoctrineren. Als reactie daartegen werd de school zoveel mogelijk waardenvrij gemaakt en in dit pedagogisch vacuüm vond het competentiemodel zijn voedingsbodem. De aanvankelijke doelstellingen zijn nobel: laten we uitgaan van vaardigheden die belangrijk zijn in het beroepsleven, zodat jonge mensen alle kansen krijgen om hun eigen weg te banen, los van religieuze en ideologische poespas. Al snel kwam er een betekenisuitbreiding, van praktische competenties (talenkennis) naar persoonlijkheidskenmerken (flexibel zijn), en uiteindelijk naar de persoonlijkheid als dusdanig (de mens als manager van het eigen leven). De link met het neoliberalisme blijkt uit zinnetjes zoals: kennis is menselijk kapitaal; competenties vormen een kapitaal dat geïnvesteerd moet worden; leren is een langetermijninvestering.
Het doel heet zelfmanagement: jongeren moeten zichzelf beschouwen als een bedrijf, waarbij vaardigheden een economisch belang hebben ter verhoging van hun marktwaarde. Daarmee heeft het competentieonderwijs de neoliberale ideologie ten volle geïmplementeerd in de geest van onze jeugd. Waarom zijn we dan verwonderd als hun eerste vraag luidt: wat brengt het op? Voor mij? Hun nieuwe norm heet effectiviteit, het doel is materiële winst, de daarbij behorende deugd hebzucht. De onvermijdelijke keerzijde hiervan is een groeiende groep die zich mislukt voelt, vaak vanaf de leeftijd van tien jaar. 'Loser!', is het voornaamste scheldwoord op de speelplaats. Sommige van die losers komen in opstand, maar het merendeel wordt sociaal angstig, gedraagt zich autistiform, is depressief, en nagenoeg altijd hyperconsumerend.
Zelfverwonding
Zymunt Bauman vat de paradox van onze tijd mooi samen: 'Nooit waren we zo vrij. Nooit voelden we ons zo machteloos'. Overal hoor je klachten tegen 'het systeem', niemand krijgt het te pakken. De stakingen van de vorige eeuw hadden effect omdat er een duidelijke vijand was: de patrons. Die zijn verdwenen, in de plaats daarvan zijn er ratingbureaus en aandeelhouders. Psychoanalytisch beschouwd is staking vergelijkbaar met zelfverwonding - de patiënt die alle greep op zijn leven verloren is, kerft dan maar in het eigen vel. Morgen gaat alles weer zijn gewone gang, met dien verstande dat de patiënt nog wat meer patiënt geworden is. De hamvraag luidt: hoe dit anonieme systeem aanpakken? Het toverwoord daarbij is inlevering.
Eerst en vooral op het macro-economische vlak. Nogal wat specialisten zijn het eens. Splits spaarbanken volledig van beleggingsbanken. Belast inkomsten uit arbeid zo laag mogelijk, uit beleggingen zo hoog mogelijk. Beperk inkomensongelijkheid tot normale proporties. Zorg voor een transparante vennootschapsbelasting. Dezelfde specialisten spreken over een verziekte politiek die niet in staat is beslissingen te nemen en alle heil van elders verwacht. Dat elders is er niet. In plaats van de huidige grijze muizen hebben we dringend nood aan verschillend gekleurde politieke partijen die elk hun ideologie naar voren schuiven in democratische concurrentie met andere ideologieën. Op dat vlak volg ik De Gaulle: 'La politique ne se fait pas à la corbeille'. Dat er ingeleverd moet worden, is duidelijk - in het Westen leven wij ver boven onze stand. Maar die inlevering moet de maatschappij ten goede komen, niet de economie. Als deze zin u verrast, dan moet u vooral verrast zijn over uzelf.
Vervolgens het individuele vlak. De vorige oplossing sluit aan bij een intieme overtuiging: het is de schuld van De Ander. Begrijp: die ander (de profiterende werkloze, de graaiende bankier) moet veranderen en alles komt goed. Helaas krijgen we die ander niet te pakken, vandaar dat we wild om ons heen slaan en vervolgens terug depressief in een hoekje wegzakken. Daarmee zijn we het perfecte spiegelbeeld van de beurs: ofwel ADHD-opverend, ofwel depressief in elkaar zakkend. En in beide gevallen ervan overtuigd dat er een magische pil is die ons zonder eigen inspanning zal genezen. Niet dus. Ondertussen zijn wij allemaal neoliberaal, in ons denken en in ons gedrag, en het is vooral daar dat er een grondige verandering moet gebeuren.
Wij zijn alleen maar consumenten, we moeten opnieuw burger worden. Dat zal een grondige inlevering vragen bij voorkeur samen met de uitbouw van een nieuwe ethiek. Die kan best aansluiten bij de hedendaagse individualisering, met als sleutelbegrip de zorg voor zichzelf. Niet in de prestatiegedreven consumentenbetekenis van het woord, wel in de klassieke zin. Een dergelijke zorg komt steevast neer op matiging en moed, waardoor men geen slaaf is van het eigen lichaam noch van de ander, laat staan van de hedendaagse verplichting tot depressief genot. Op dat vlak inleveren betekent kiezen voor het goede leven, ook voor de anderen, want een dergelijke zorg voor zichzelf is een stevige basis voor burgerschap.
Dit is een verkorte versie van de keynote speech op 'We strike back', het stakingsdebat maandagavond in Gent. Meer op http://westrikeback.vooruit.be/
Muffinman Steven De Geynst vrijgesproken voor hof van beroep
bron http://www.dewereldmorgen.be
Steven De Geynst, de 'muffinman', werd zonet door het Gentse hof van beroep vrijgesproken. de Geynst werd vorig jaar nog veroordeeld tot zes maanden celstraf met uitstel voor diefstal omdat hij twee zakken misbakken muffins uit een afvalcontainer bij een supermarkt had gevist.
foto: Luc Janssens
Volgens de rechter zijn niet alle voorwaarden om van een diefstal te spreken bewezen. Steven De Geynst werd dus vrijgesproken. In eerste aanleg werd de 51-jarige De Geynst nog veroordeeld tot zes maanden celstraf met uitstel.
Ook nu weer stuurde het openbaar ministerie aan op een veroordeling. “Als de man vrijgesproken wordt, kan iedereen vuilniscontainers en afvalzakken doorzoeken en alles gewoon meenemen. Wie is er dan verantwoordelijk voor de verspreiding van producten met gevaren voor de volksgezondheid?”, aldus het openbaar ministerie op de zitting van 3 januari.
De Geynst werd op 22 maart 2010 tegengehouden toen hij op de parking van een grootwarenhuis in Rupelmonde twee zakken misbakken muffins uit een afvalcontainer had gehaald. De muffinman zoals hij na zijn veroordeling genoemd werd, vist al jaren voedsel uit afvalcontainers omdat dat “vaak nog perfect eetbaar is”. Het gevonden eten deelt hij uit of hij kookt ermee in volkskeukens.
Net als bij de vorige zitting begin januari waren er heel wat sympathisanten komen opdagen aan het gerechtsgebouw in Gent. Er werd soep uitgedeeld die gemaakt was met groenten die de vervaldatum al bereikt hadden.
Steven De Geynst reageerde opgelucht. Hij had naar eigen zeggen de vrijspraak niet verwacht.
Elk jaar wordt naar schatting 500.000 ton voedsel weggegooid in Vlaanderen ofwel zo'n 80 kilo per persoon.
Steven De Geynst, de 'muffinman', werd zonet door het Gentse hof van beroep vrijgesproken. de Geynst werd vorig jaar nog veroordeeld tot zes maanden celstraf met uitstel voor diefstal omdat hij twee zakken misbakken muffins uit een afvalcontainer bij een supermarkt had gevist.
foto: Luc Janssens
Volgens de rechter zijn niet alle voorwaarden om van een diefstal te spreken bewezen. Steven De Geynst werd dus vrijgesproken. In eerste aanleg werd de 51-jarige De Geynst nog veroordeeld tot zes maanden celstraf met uitstel.
Ook nu weer stuurde het openbaar ministerie aan op een veroordeling. “Als de man vrijgesproken wordt, kan iedereen vuilniscontainers en afvalzakken doorzoeken en alles gewoon meenemen. Wie is er dan verantwoordelijk voor de verspreiding van producten met gevaren voor de volksgezondheid?”, aldus het openbaar ministerie op de zitting van 3 januari.
De Geynst werd op 22 maart 2010 tegengehouden toen hij op de parking van een grootwarenhuis in Rupelmonde twee zakken misbakken muffins uit een afvalcontainer had gehaald. De muffinman zoals hij na zijn veroordeling genoemd werd, vist al jaren voedsel uit afvalcontainers omdat dat “vaak nog perfect eetbaar is”. Het gevonden eten deelt hij uit of hij kookt ermee in volkskeukens.
Net als bij de vorige zitting begin januari waren er heel wat sympathisanten komen opdagen aan het gerechtsgebouw in Gent. Er werd soep uitgedeeld die gemaakt was met groenten die de vervaldatum al bereikt hadden.
Steven De Geynst reageerde opgelucht. Hij had naar eigen zeggen de vrijspraak niet verwacht.
Elk jaar wordt naar schatting 500.000 ton voedsel weggegooid in Vlaanderen ofwel zo'n 80 kilo per persoon.
zaterdag 4 februari 2012
De waarde van geld
Het is een spreuk die steeds meer belang krijgt in onze wereld, volgens mij.
Het is een eenvoudige waarheid, die niettemin lijkt aan ons voorbij te gaan in ons dagelijks leven.
Onze samenleving draait op economische groei, winst en liefst zo groot mogelijke marges.
We willen allemaal sparen, we willen dan ook liefst nog rente op ons spaargeld.
Een gewone staatsbon is niet interessant genoeg, we sparen voor ons pensioen.
We willen dat de staat ons beloond als we zelf aan pensioen sparen doen.
We geven ons geld uit handen aan pensioenfondsen die ons mooie winsten beloven.
Zij gaan dan met ons geld waaien bij bedrijfsleiders en vragen voor herstructureringen.
Dat alles opdat we later een mooi rendement hebben op ons spaargeld.
Ondertussen verliezen we zelf of onze buren, vrienden, familieleden... mogelijk hun werk.
Voor het rendement.
De vissersboten hebben vrij spel op de zeeën, hier is geen politie in de buurt.
Ze doden ontelbare dieren die in de netten blijven hangen terwijl we ze niet nodig hebben.
Ze verstoren het natuurlijk evenwicht in de oceanen, voor de winst.
Wie is daarvan schuldig?
Wat kunnen wij eraan doen?
Volgens mij zijn we allen schuldig, en kunnen we allemaal kijken naar onszelf en kunnen we er allemaal proberen iets aan te doen.
Als we het niet proberen is het een verloren kans.
Leef bewust en neem je verantwoordelijkheid in de mate van je mogelijkheden.
Het geld is een middel, geen doel, leef zuinig en geef geld in je leven de plaats die het verdiend.
Waarom moeten mensen geld verdienen omdat ze geld hebben?
Laat ons geld verdienen in ruil voor tijd.
Dat is rechtvaardigheid.
vrijdag 3 februari 2012
gelukkig zijn of geluk hebben
Ik wil vandaag even praten over gelukkig zijn,
of over geluk hebben.
Wat is het verschil?
Gelukkig ben je gelukkig kan je niet hebben.
Geluk heb je dat kan je niet zijn.
Toch is het makkelijker gelukkig te zijn dan geluk te hebben, en als je geluk hebt ben je daarom nog niet altijd gelukkig.
Natuurlijk kan het je wel helpen gelukkig te zijn als je af en toe of regelmatig geluk hebt.
Maar nog belangrijker is hoe je met jezelf omgaat, hoe je denkt over jezelf, over anderen, over het leven...
Wat zijn je wensen, je verwachtingen, hoeveel inspanning moet je doen om je wensen en verwachtingen in te vullen?
Ervaar je veel weerstand of kost het je veel moeite om gelukkig te zijn?
Kijk dan eens naar jezelf, zijn je wensen je eigen wensen?
Voor wie doe jij al die moeite? Waarom ben je niet gelukkig?
Misschien kan je door anders te leven gelukkiger worden.
Probeer het geluk niet van anderen af te laten hangen, doe wat je weet dat goed is.
Verlies jezelf niet in korte termijn geluk.
Ga voor het duurzame gelukkig zijn.
Geluk dat je kan kopen laat je achter met een leeg gevoel en uiteindelijk brengt het je nergens.
Volg je hart, luister naar jezelf.
Niemand hoeft je te vertellen dat goed eten belangrijk is, je maag kan je dat vertellen.
Niemand hoeft je te vertellen dat frisse lucht goed doet, dat ervaar je zelf.
Verlies je niet in verslavingen, ze maken ons klein en afhankelijk en hulpeloos.
Kies voor gewone dingen, eten, drinken, een warme thuis, vrienden die maak je die vindt je niet.
Ga niet zoeken naar geluk, maar leef, en je zal gelukkig zijn.
of over geluk hebben.
Wat is het verschil?
Gelukkig ben je gelukkig kan je niet hebben.
Geluk heb je dat kan je niet zijn.
Toch is het makkelijker gelukkig te zijn dan geluk te hebben, en als je geluk hebt ben je daarom nog niet altijd gelukkig.
Natuurlijk kan het je wel helpen gelukkig te zijn als je af en toe of regelmatig geluk hebt.
Maar nog belangrijker is hoe je met jezelf omgaat, hoe je denkt over jezelf, over anderen, over het leven...
Wat zijn je wensen, je verwachtingen, hoeveel inspanning moet je doen om je wensen en verwachtingen in te vullen?
Ervaar je veel weerstand of kost het je veel moeite om gelukkig te zijn?
Kijk dan eens naar jezelf, zijn je wensen je eigen wensen?
Voor wie doe jij al die moeite? Waarom ben je niet gelukkig?
Misschien kan je door anders te leven gelukkiger worden.
Probeer het geluk niet van anderen af te laten hangen, doe wat je weet dat goed is.
Verlies jezelf niet in korte termijn geluk.
Ga voor het duurzame gelukkig zijn.
Geluk dat je kan kopen laat je achter met een leeg gevoel en uiteindelijk brengt het je nergens.
Volg je hart, luister naar jezelf.
Niemand hoeft je te vertellen dat goed eten belangrijk is, je maag kan je dat vertellen.
Niemand hoeft je te vertellen dat frisse lucht goed doet, dat ervaar je zelf.
Verlies je niet in verslavingen, ze maken ons klein en afhankelijk en hulpeloos.
Kies voor gewone dingen, eten, drinken, een warme thuis, vrienden die maak je die vindt je niet.
Ga niet zoeken naar geluk, maar leef, en je zal gelukkig zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)